Back in Holland

Hoi lieve allemaal.

Mijn laatste blog, geschreven vanuit m’n eigen kamer in Kampen… Ik ben weer thuis, veilig en wel. Wat dubbel! Aan de ene kant super om alle lieve mensen van thuis weer te zien/spreken, aan de andere kant zou ik linea recta terug willen naar m’n ‘thuis’ aan de andere kant van de wereld!

De laatste week in Zuid Afrika bestond uit braaien, sokkie dans, afscheid nemen, ladekasten ophalen, trakteren, youth day en heel veel knuffelen. Op vrijdag stapten Anouk en ik op de Hop on Hop off bus in Kaapstad, een soort tour waarbij ze vertellen over alle prachtige dingen die te doen en te zien zijn in en om Kaapstad… ‘Been there, done that!’ Ha! Een heerlijk gevoel. Liondshead; check, Tafelberg; check, Waterfront; check, duiken met haaien; check. Braaien hebben we inmiddels ook al een aantal keren gecheckt maar we hebben nog niet eerder de sokkie dans gedaan. Dit deden we in Bellville waar Dianne, Laura en Marije woonden. Eerst braaiden we met hun vrienden daar en vervolgens gingen we uit. Super leuk dat dat nog bestaat, een echte dansvloer met allemaal mensen er omheen en de mannen komen de vrouwen netjes om de hand vragen. Ik heb d’r van genoten! Op zaterdag gingen we uitgebreid met alle meiden uit eten. Het is toch te bizar voor woorden dat je daar voor een euro of 8 uit eten kunt gaan met alles d’r op en d’r aan! Heerlijk!

Woensdag gingen we op bezoek bij Hanneke en Lotte hun stageplek; toevlug een rehabilitatie centrum. Wat een verschil met Elkana dan zeg. Veel professioneler! Leuk om dat op de valreep ook nog te zien. Na dat bezoek hebben we ook een bezoekje gebracht aan de kapper. Met al die koppies met vlechtjes om me heen begon het bij mij ook te kriebelen. Eerst werd ik even aan een uitgebreide haarkeuring onderworpen. Lees: ‘hard gepluk en getrek aan mijn haar door 2 Afrikaanse vrouwen die een hoop Afrikaans/Frans gebrabbel en een boel afkeurende geluiden laten horen’. Het kwam erop neer dat ik te zachte boerenharen had en dat ze d’r niet om zaten te springen maar ze wou het wel proberen. Het was een achteraf buurtje, zowel de medewerkers als de klanten die er waren keken hun ogen uit naar onze blanke huidjes en ‘rare’ haren. Het was voor het eerst dat die vrouwen een blank iemand vlochten en dat vonden ze dan best wel weer bijzonder.

De laatste donderdag in Zuid Afrika was het youth day, we waren voor een bazaar uitgenodigd die door de katholieke kerk daar werd georganiseerd. Super leuk want deze mensen wouden wat organiseren voor een minder bedeelde groep mensen/kinderen. Via een advertentie in de krant heeft Elkana zich daarvoor opgegeven en zodoende was er een geweldige dag voor de kinderen! Er was eten, drinken, muziek, een kerkdienst/mis, karaoke, een voetbaltafel en spelletjes. Super leuk en niet alleen de kinderen vermaakten zich opperbest. Anouk en ik hebben nog even 2 fanatieke jongens achter de tafelvoetbaltafel ingemaakt. Die hoofden als ze verliezen van een stel joelende meiden die voor kinderoppas spelen, heerlijk!

Ja, het moest er maar van komen… ook over de vrijdag ga ik wat typen. Ik kan je vertellen, aan het einde van de dag was ik kapot! Ik had al een hard hoofd in het hele verhaal omtrent de ladekasten die een week geleden zouden worden geleverd. Nou, niets bleek minder waar! Om een lang verhaal kort te maken; we waren er om half 11 en de kasten waren er om half 3. Dit koste een hoop aanmoediging en op onze strepen staan. Ondertussen werd er nog een man voor de winkel aangereden en vervolgens afgevoerd met de ambulance, deden wij speelgoedinkopen voor Elkana (van de giften!) en stonden er uiteindelijk maar 4 van de 6 kasten op de truck. Ja of het oké was dat de andere 2 kasten morgen zouden worden geleverd... Anouk en ik kunnen inmiddels al aardig op z’n Afrikaans ons mannetje staan dus met een luide ‘nie mannn!’ hebben we die optie vriendelijk afgeslagen. We stuurden de ene man naar de fabriek om de overige 2 kasten op te halen en we reden voor de truck uit richting Elkana. Op z’n Afrikaans zat er ook een man bij ons achter in het bakkie die de kasten en bedden in elkaar zou gaan zetten. Die man had de tijd van zijn leven midden tussen de hoela hoeps, lego, ballen en breipennen haha! Rond 8 uur trokken we de deur van Elkana achter ons dicht en op dat moment kwamen de mannen ook uit de slaapkamer om te stoppen, of we dat oké vonden. Nou…. Vooruit dan maar ;-) Het had wat voeten in de aarde maar de bedden waren in ieder geval helemaal klaar en de kasten daar komen ze maandagochtend voor terug. De knoppen moeten er namelijk nog aan.

In tussentijd was er nog een meisje bij Elkana gebracht, haar was door haar externe social worker beloofd dat ze bij haar familie zou mogen gaan wonen. Toch werd ze bij Elkana gebracht waar ze helemaal in paniek raakte en ontzettend verdrietig werd. Huilend en schreeuwend hing ze aan het hek, uiteindelijk hebben 2 grotere meiden haar naar binnen gesleept. Het ging me door merg en been. De externe social worker stond er met de armen over elkaar bij en het moment dat ze naar binnen werd gesleept ging zij d’r vandoor. Tegelijkertijd was het binnen tijdens het eten een grote chaos, geschreeuw, verschillende kinderen als straf in hun kamer opgesloten. Anouk en ik zaten in de auto omdat wij vrij waren en de dag al lang genoeg was geweest maar er kwam zo’n kabaal uit Elkana dat we maar weer terug zijn gegaan. De jongensgroep was een grote chaos, samen met de begeleider hebben we de rust teruggebracht. Jongens getroost die opgesloten zaten, terug aan tafel gezet, gebeden, eten uit gedeeld en de maaltijd in goede banen geleid. Toen we vervolgens alsnog naar huis gingen voelde dat toch een stuk beter!

Zondag zijn we afscheid wezen nemen bij Elkana. We hadden voor de collega’s mokken versierd met positieve teksten over blij zijn en het werken met/voor kinderen. Voor de kinderen hadden we mannetjes gemaakt van mandarijntjes (zie foto’s, super cute!). Van de kinderen kregen we collages als bedankje en onze stagebegeleidster had taarten en chips gekocht om het afscheid te ‘vieren’. Van alle giften hebben we het volgende gekocht (zie foto): wasmanden, ladekasten, kapstokken en kleerhangers voor de schooluniformen, tandenborstels, zeep, kammen, hoepels, breinaalden en wol, kleine meisjes en jongens cadeautjes voor in de verjaardagsboxen, foam puzzels, lego, rugby bal, voetbal en tennisballen, tafeltennistoebehoren (tafel hebben ze vorig jaar gekregen), springtouwen, telramen en houten puzzels met getallen en letters en natuurlijk de ladekasten. Inderdaad dat is een heleboel! Mede mogelijk gemaakt dankzij al jullie giften… de kinderen van Elkana, de medewerkers van Elkana en Anouk en ik zijn jullie daar heel dankbaar voor!

Maandag was het inpakken geblazen, eerst nog even langs Kaapstad de tomtom terugbrengen naar Nick. Herinneren jullie je nog dat we in het begin van onze tijd in Zuid Afrika een ouderwetse rode golf als huurauto hadden die toen kapot is gegaan? Die auto was al kapot toen wij hem mee kregen en uiteindelijk gaf hij er bij ons na 2 dagen helemaal de brui aan. Waar die beste man ons toen van beschuldigde en dat wij op zouden moeten draaien voor de kosten die hij nog ging maken qua reparatie… Nou ik kan jullie vertellen, zijn geweten is gaan spreken! Gelukkig maar want de hele koppakking had het begeven en die reparaties schijnen niet goedkoop te zijn. We betaalden de kosten van de tomtom en toen was ‘the case closed!’, Anouk en ik trokken een sprintje naar de auto wat een opluchting dat we niks verder hoefden te betalen.

Aan het einde van de middag werden we door een vriendin naar het vliegveld gebracht. We namen afscheid van Maritha en Elaine, aten met Hanneke en Lotte op het vliegveld ons avondeten en toen stapten we samen met Lotte het vliegtuig in richting Nederland. Hanneke blijft nog 2 weekjes in Zuid Afrika voor vakantie.

De terugvlucht ging voorspoedig, af en toe flink wat turbulentie maar alsnog wel 5 uur geslapen! Overstappen in Londen werd wat krap door een vertraagde pendelbus en opstoppingen in het verkeer dus dat was knijpen. Maar dat was ik allemaal vlug vergeten toen ik door de laatste paspoort controle heen liep en door het raam mijn ouders, vrienden en Berjan zag staan! Wat een heerlijk gevoel dat er allemaal mensen van wie ik hou klaar stonden om mij een warm welkom te heten. En dan dat wachten op die verrekte koffers! Man man, ik wou knuffelen! Haha. Heerlijk zo’n ‘hello goobye’ moment met een rennende mama, trotse papa, breed lachende schoonmama en vrienden, hartjesballon, bloemen en chocola. Wat een rijkdom! We lunchten buiten bij schiphol met zelfgemaakte heerlijke broodjes en wraps en thuis kwamen mijn broers, zus, neefje en nichtje nog langs. Kletsen, souvenirs uitdelen en genieten van ‘thuis’. Al huilend liep ik de douane in Zuid Afrika door en eigenlijk wou ik echt nog liever niet naar huis maar wat maakt zo’n welkom een hoop goed!

Ik wil jullie bedanken voor het volgen van mijn blog en alle lieve appjes/mailtjes/berichtjes die ik heb gekregen. Ik heb dat echt als steun ervaren in de tijd die ik daar zat want hoe gaaf en mooi alles ook was ik heb d’r ook wel eens flink doorheen gezeten. Al met al is het een ervaring om nooit meer te vergeten en voor de zekerheid hou ik deze reisblog maar want wie weet waar ik nog eens naar toe ga ;-)

Lieve groetjes Jenita.