Eerste stage week

Heejheej, daar ben ik weer!

Iets minder hieper de pieper en vol van verhalen dan de vorige keer. Niet omdat er niets te vertellen is maar omdat ik gisteren aan het strand kats verbrand ben (vooral m'n gezicht) en daar behoorlijk last van heb. Ik had me serieus goed ingesmeerd maar aan het einde van de middag werd het fris door de wind en voelde ik niet dat de zon nog best zijn werk deed.

Vorige week was onze eerste stage week bij Elkana. Wat een belevenis! Even wat dingen waar ik met open mond naar heb zitten kijken of me enorm over verwonder:
- Het geschreeuw... iedereen schreeuwt hier tegen elkaar. Kinderen onderling, collega's onderling en dat alles ook nog eens door elkaar! Het schijnt hier heel normaal.
- De agressie tussen de kinderen, er heerst een ware hiërarchie en de kinderen strijden (letterlijk) om hun plekjes te behouden of een betere te bemachtigen. Dit gaat gepaard met knijpen, schoppen, slaan...
- Het ritme, iedereen zingt, fluit, trommelt of danst. Elkana heeft een eigen band; de stealband en of dat swingt! Geweldig.
- De chaos, er bestaat iets als een dagprogramma maar deze lijkt wel eens vergeten te worden. Dat de kinderen niet stipt om 3 uur aan tafel zitten om huiswerk te maken, daar kan ik in komen, buiten spelen is veel leuker. Maar dat er dan een tannie om kwart voor 4 bedenkt dat er nog geen huiswerk is gemaakt... Werk aan de winkel ;)
- De kinderen spelen amper. Onder het spelen van een potje basketbal wil er af en toe iemand de bal niet meer afstaan of switcht er halverwege iemand van team omdat hij of zij in het verliezende team zit en dat niet wil... Verstoppertje spelen wordt haast gevaarlijk wanneer kinderen elkaar proberen te tackelen omdat ze eerder bij de pot willen zijn. Het kleuren wordt ook een stuk minder leuk wanneer er niet genoeg kleurboeken zijn voor iedereen en je dus moet vechten om er een te bemachtigen. Tussen de kinderen is er constant een sfeer van aantrekken en afstoten. Ze hangen elkaar om de nek tot er een irritatie ontstaat, dit vechten ze uit en dan zoeken ze een ander 'maatje' en begint het opnieuw. Al met al best verdrietig om te zien, juist omdat dit de overleving stand is waar ze in zitten.
- De achtergrond van de kinderen... Zoals ik al eerder vertelde zitten hier alleen kinderen die zijn mishandeld, misbruikt of verwaarloosd en daardoor absoluut niet meer bij hun ouders/opvoeders kunnen blijven wonen. Wat een enorm verschil met hoe ik/wij zijn opgegroeid en opgevoed...

Het contact met de collega's gaat prima. Iedereen vindt het erg leuk dat we Afrikaans verstaan en ons verstaanbaar kunnen maken. Af en toe is er niet echt wat te doen en worden we een beetje genegeerd, tannies zitten dan zelf te breien, koffie te drinken of tv te kijken. Gelukkig zijn Anouk en ik beide van het initiatief nemen en tot actie overgaan dus dan verzinnen we zelf wel iets om te doen. Hierin richten we ons tot nu toe vooral op de kinderen.

Donderdag zouden we naar een optreden van de stealband gaan kijken. Helaas konden we het na een dik uur rijden niet vinden dus maakten we rechtsomkeert. Wel gingen we nog even langs het strand. Hilariteit alom met die springfoto's! Sommige foto's hadden veel weg van 'Nederland in beweging'. haha. Op weg naar huis maakte de auto steeds vreemdere geluiden. Uiteindelijk stopte hij er 50 meter na een tankstation helemaal mee. Inmiddels waren we gelukkig wel in Malmesbury na een zeer spannend ritje. Iedere bult was een ware opgave voor de auto! Om een lang verhaal kort te maken; we zijn thuis gebracht door een enorm aardige automonteur. (Automonteurs... ik heb d'r iets mee ;)
De auto is totaal kapot. Vrijdag is de auto weggesleept, na een aantal zeer onaangename telefoontjes met de eigenaar van het verhuurbedrijf. De beste man is enorm onredelijk en ik heb het idee dat hij ons uit gaat wringen tot de laatste cent. Op dit moment kunnen wij niets doen en wachten we af hoe dit verder af gaat lopen. Jammer genoeg konden we op deze manier niet naar Hanneke en Lotte dit weekend dus kwamen zij naar ons! Jeej!

Vrijdagavond hebben we gegeten, spelletjes gedaan en ervaringen van onze eerste stage week uitgewisseld. Zaterdag gingen we naar Waterfront waar we de toerist uithingen, souvenirs kochten en uitgebreid lunchten. 's Middags hebben we paard gereden op het strand in Noordhoek wat fantastisch was. Ik scheet in m'n broek toen die grote zwarte hengst de stal uit kwam gestapt maar het bleek een lieverd! Giffie (dat was zijn naam) bleek wel enorm lui want op het strand aangekomen wou hij niet in draf. Toen ik vervolgens een zweepje kreeg en Giffie dit door had ging het stukken beter! Wat een ervaring! :)

Zondag zijn we naar de kerk geweest, een iets meer traditionele kerkdienst dit keer. Er was toevallig een doopdienst wat bijzonder was om bij te wonen. Een meisje van 4 trok een sprintje, met haar baby broertje in haar armen, richting ouders die voorin in de kerk stonden. Wat een koddig gezicht! Dit keer zongen we Zuid Afrikaanse liederen met af en toe een Nederlands deuntje, we konden luidkeels meezingen.

Zondagmiddag zijn we richting Bloubergstrand vertrokken waar we genoten van zon, zee, strand, lezen, muziek luisteren en elkaar.
Vandaag is het human rights day, een vrije dag voor veel Afrikanen. We zouden vandaag naar de kinderen toe gaan die op kamp zijn in de bossen. Helaas hebben we geen auto meer en konden we geen vervangend vervoer regelen... Morgen starten we weer met stage. We kunnen een klein vrachtautootje (bakkie) lenen van Martin en Maritha waarmee we naar stage kunnen rijden dus dat is top.

Tot de volgende keer allemaal :)
En bedankt voor de lieve en leuke berichtjes die ik van veel mensen krijg, stel ik erg op prijs!
xx